Het puin was geruimd, de huizen heropgebouwd.
Opgepoetst en glimmend scheurden auto’s in de zon,een nieuwe wereld open.
Met bloemen werden de laatste resten
oorlog uit de geesten verdreven,alleen verbieden was verboden.
Jong en bloeiend was de mei in 1968
Ik was niet alleen en tweeëntwintig,en zag plots hoe het anders werd.
De klok sprong vooruit,
de tijd keek niet achterom,en vergeten voorheen
werd ver van de kerk begraven.
II
68 is nu opa, en nog steeds verwonderd
kijkt hij toe hoe verse tegenwindverrassend onverwacht
uit weer een foute hoek
het oude weg wil blazen.
De wereld wankelt, strompelt voort
hij moet wel mee, weg van weleer
hij houdt niet meer van hoe het was
en laat geschiedenis achter.
5
april 2014 – Eric van Britsom
