Poezenleed

De poes van de buurvrouw pikkelt op drie poten door de tuin. De zielige aanblik laat zelfs onze eigen poes niet onberoerd: hij heeft duidelijk vrede gesloten met zijn lijdende buurman.
Misschien kan een gedichtje helpen het leed te verzachten, zij het niet voor de poezen, dan toch voor de baasjes.

Poesje, pootje, pijn
gedaan met 't wilde leven
mijn stapjes beven

Foto's van de eerste kennismaking tussen de buren.

2019

OOK VOLGENDE JAAR WILLEN WE SAMEN

BRUGGEN BOUWEN NAAR DE TOEKOMST

Onderweg

Nooit meer alleen
Verdrijf de eenzaamheid, zoek de samenhorigheid op en koester je in het warme nestgevoel, samen lekker in de file. Vijfhonderd kilometer, van E40 tot A12, je wil erbij zijn, laat ons niet in de steek, we rekenen op je. Bekende Vlamingen zijn we, dagelijks op de radio en ook als gasten bij Van Gils, want gladheid, watersnood of treinstaking, niets of niemand houdt ons tegen en wij komen er graag voor uit. ‘Eendracht maakt Macht' : wij houden stand, samen staan we sterk, schouder aan schouder, bumper aan bumper, netjes in de rij, … in de file, … en nooit meer alleen.

Onderweg

Fileleed, ik reed en gleed

de horizon tegemoet,
Opgeslokt door de fijne streep
die met de einder speelt;

En uitgespuwd aan de achterkant,

Herrijst de zon, nooit opgebrand.

Erheen, op witte lijntjes schuiven,
Een paddentrek op wielen, meegaand,
zachtjes zwevend, instinct snuiven,

Van mensen, ingeblikt voor later,

steevast op weg achter de lokroep,
Die altijd weerom keert, van de troep
op zoek naar een eind voor dit begin.

Frontaal

HUIZEN DIE JE AANKIJKEN

VRANK EN VRIJSTAAND

FRONTAAL EN OPRECHT

Salix Alba

Soms wil ik als een boom
Die trage wolken grijpen
En hun gedachten delen
Toch voor zij verder glijden

Het water wast, de vloed zet aan

Ik wil zoals een riet
De hele stroom opzuigen
En met mijn kruin
De vale luchten kleuren

 

Ik blijf bescheiden,
Verweesd en tussenin,
Verward mijn takken draaien,

Mijn twijfels door de bladeren trillen

En met de mist stil in mezelf vervagen.

Tijdloos

Bomen in mijn tuin

Vertakt in het verleden

Grijpen naar de tijd

Huizen kijken stil

Met grote vensterogen

Naar wat weer verdwijnt

Etenstijd

Ik zoek nog brood

Ik moet vanavond nog

De dag herkauwen,

De laatste straaltjes zon

Als  reepjes  vis fileren,

En dunne plakjes schemering

Mijn zilte tong doen strelen.

Een boterham met beleg

Van fijngemalen leven,

Gezeefde nostalgie

Voorzichtig opgespaard

Wordt duimbreed uitgesmeerd

Tussen dit vers versneden

Witte Villa's

Buiten op het land

Waar grote witte villa’s

Gapen naar de dijk